Profiles: Hester Baks – ”Om nu niet te fotograferen voelt onmogelijk.”

Geschreven door Chayah Monteban

Elke paar weken brengen wij een van onze profiles in beeld met inspirerende ondernemers en kunstenaars. Deze week: Hester Baks.

Amsterdam in corona tijden. Voor fotograaf Hester Baks niet het moment om binnen te blijven. “Dit is natuurlijk een unieke tijd. Als je van straatfotografie houdt, is dit een tijd om te smullen.” Haar serie ‘Een andere lente in Amsterdam’ ontstond tijdens wandelingen met haar hond en geeft een indringend beeld van een ander Amsterdam. Op de vraag hoe haar leven eruitzag voor de corona-tijd geeft ze een verrassend antwoord: “Ik werkte als facial acupuncturist en dat liep als een tierelier! Alleen fotografie leek me zo saai. Maar omdat het een contactberoep is moest ik daarmee stoppen. Zo pakte ik mijn camera er weer bij.

Wat motiveert je als fotograaf om zo’n reportage te maken?

Ik probeer de wereld waarin we nu leven vast te leggen. Elke keer als ik buiten loop zie ik zoveel bijzondere dingen, de stad hangt bijvoorbeeld vol met briefjes en boodschappen die mensen voor elkaar ophangen. Mensen op een bankje in gesprek die anderhalf meter van elkaar vandaan zitten. Om nu binnen te blijven en niet te fotograferen voelt onmogelijk voor mij, het is een tijd die je moet fotograferen, vind ik, met zoveel ontroerende en indrukwekkende beelden.

Geen toeristen in Amsterdam, hoe was het om dat vast te leggen?

Heerlijk zonder toeristen! Zo kan ik juist de Amsterdammer op de foto krijgen. Hiervoor deed ik niet heel veel straatfotografie, omdat ik het niet zo boeiend vond om de drukte en toeristen te fotograferen. Qua beeld zie je nu juist hele mooie dingen, het is een tijd om van te smullen, hoe erg dat ook klinkt.

Hoe reageren de mensen op jou met je camera?

Eerder kreeg ik wel eens wat nukkige reacties, maar nu zijn er zoveel mensen die het leuk vinden om op de foto te gaan. Ze vertellen persoonlijke verhalen en het zorgt juist voor verbinding. Ik krijg trouwens ook hele leuke reacties op de fotoserie. Onbekenden sturen me berichten om foto’s te kopen, voor aan de muur. Dat heb ik nog nooit gehad!

Hoe zou je jouw manier van fotograferen omschrijven?

Ik wil overbrengen wat ik zie en voel. Voor mij is fotografie niet zomaar op een knopje drukken, je fotografeert niet met je ogen maar met je hart. Het klinkt misschien zweverig, maar dat is hoe ik het doe, het gaat vanzelf. Ook als ik een portret maak van iemand, dan zorg ik voor contact, voor verbinding, zodat ik dat ene uit die persoon krijg.

Je maakt veel gebruik van zwart-wit foto’s. Ook in deze laatste serie. Waarom kies je voor zwart-wit?

Ik vind zwart-wit heel mooi, want ik denk dat als alle kleuren wegvallen je echt de essentie ziet. Kleur leidt meer af. Zwart-wit is rauwer en dan kom je eerder bij de kern. Ik houd ook van kleur hoor! Maar waar ik echt van opleef is zwart-wit fotografie.

Zie je eigenlijk overeenkomsten in je werk als fotograaf en je werk als facial acupuncturist?

Jawel! Want als ik acupunctuur doe, dan kijk ik heel goed naar iemand, ik ben heel erg bezig met die andere persoon. En met portretfotografie is dat natuurlijk ook zo. En ik vind mensen heel erg leuk. Ik ga graag alleen ergens koffiedrinken en dan raak ik altijd in gesprek. Al die verschillende verhalen van mensen vind ik zo interessant. Ik heb ook altijd heel veel vragen aan iedereen. En je kan zoveel leren van elkaar, er is niet één type mens.